சில நேரங்களில், ஒரு திரைப்படம் நிகழ்வுகளின் தொடரை மட்டும் சொல்லாமல், உண்மைக்கு உடலும், துடிப்பும் அளிக்கிறது.
வால்டர் சால்ஸ் இயக்கிய I’m Still Here அத்தகைய அரிய படைப்புகளில் ஒன்றாகும். மார்செலோ ரூபென்ஸ் பைவாவின் நினைவுக்குறிப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட இந்த திரைப்படம், 1964–1985 காலகட்டத்தில் பிரேசிலில் நிலவிய இராணுவ ஆட்சி காரணமாக சிதைந்த ஒரு குடும்பத்தின் நுட்பமான உள்ளார்ந்த உலகத்திற்குள் நம்மை அமைதியாக அழைத்துச் செல்கிறது.
இதன் மையத்தில் நிற்பவர் யூனிஸ் பைவா — எல்லாமே சிதறும் தருணத்தில், தன் தைரியத்தால் குடும்பத்திற்கு அடைக்கலமாக மாறும் ஒரு தாய். ஃபெர்னாண்டா டோரஸ் அவரை அதிசயமான ஆழத்துடன் உயிர்ப்பித்துள்ளார்.
கதை 1970-களின் ரியோ டி ஜெனீரோவில் தொடங்குகிறது. யூனிஸ், முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும் கட்டிடக் கலைஞருமான கணவர் ரூபென்ஸ் மற்றும் அவர்களின் ஐந்து குழந்தைகளுடன், இபானேமா கடற்கரையின் ஒளிரும் பகுதியை ஒட்டிய வீட்டில் வாழ்கிறார். இசை, புத்தகங்கள், கலை, இயல்பான சிரிப்பு—அவர்களின் வீடு உயிர்ப்புடன் துடிக்கிறது. அது பாதிக்கப்படாதது போலத் தோன்றுகிறது. கிட்டத்தட்ட நிரபராதமாக.
ஆனால் அதிகாரம் சீருடையில் வந்து நிற்கும் போது, சொர்க்கம்கூட நடுங்கும். ஒரு இரவு, “விசாரணைக்காக” என்று சிலர் வருகிறார்கள். ரூபென்ஸ் மீண்டும் திரும்பி வருவதில்லை. அந்தக் கணத்திலிருந்து, குடும்பத்தின் அமைதியான மையமாக இருந்த யூனிஸ், அதன் முனைபாறையாக மாற வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்.
சால்ஸ் மிகுந்த பொறுமையுடனும் கட்டுப்பாட்டுடனும் இயக்குகிறார். காட்சிகள் சுவாசிக்க அனுமதிக்கப்படுகின்றன: அடுப்பில் உயர்ந்து வரும் சஃப்ளே, தட்டச்சு இயந்திரத்தின் சத்தம், திறந்த ஜன்னல்களூடே நுழையும் கடல்காற்று. இந்தச் சிறு விவரங்கள் முக்கியமானவை.
அட்ரியன் டெய்ஜிடோவின் ஒளிப்பதிவு, ரியோவின் சூரிய ஒளி நிறைந்த அழகைப் பிடித்துக் காட்டுகிறது; அதே நேரத்தில், அச்சம் மெதுவாக ஒவ்வொரு காட்சியிலும் ஊடுருவுகிறது. இசையும் அதே பாதையைப் பின்பற்றுகிறது—வெப்பமானது, நினைவூட்டுவது, மெதுவாக வலிக்கும் ஒன்று. வரலாறு நினைவாக மாறுகிறது.
இந்த திரைப்படத்தின் ஆன்மாவை நடிகர்களின் நடிப்பே சுமக்கிறது. ஆஸ்கர் பரிந்துரை பெற்ற ஃபெர்னாண்டா டோரஸ், யூனிஸை ஒரு சிலை போலவோ, ஒரு சின்னமாகவோ காட்டவில்லை. அவர் மாம்சமும் விசுவாசமும் கொண்ட ஒரு பெண்ணாக நடித்துள்ளார்—வலியால் சிதைந்தாலும், அன்பால் ஒன்றாக இணைந்திருக்கும் ஒரு பெண்.
அவருடைய எதிர்ப்பு அமைதியானது; ஆனால் மனதை உலுக்கும் வலிமை கொண்டது. மறக்க முடியாத ஒரு தருணத்தில், காணாமல் போன கணவர் பற்றிய செய்திக்காக ஒரு பத்திரிகை புகைப்படக் கலைஞர் குடும்பத்தினரிடம் “சோகமாக பாருங்கள்” என்று கேட்கிறார். அதற்கு யூனிஸ், “சிரியுங்கள், அதுதான் வாழ்க்கை” என்று பதிலளிக்கிறார். அந்த ஒரே வரியில், இந்த திரைப்படத்தின் ஆழ்ந்த உண்மை அடங்கியுள்ளது.
மகிழ்ச்சி என்பது துன்பத்தின் இல்லாமை அல்ல. துன்பம் இறுதி வார்த்தையைச் சொல்ல அனுமதிக்காத மறுப்பே மகிழ்ச்சி.
யேசு, பாறையில் வீடு கட்டிய புத்திசாலி மனிதனைப் பற்றி பேசும்போது (மத்தேயு 7:24–25), அவர் செங்கற்கள் அல்லது சுவர்களைப் பற்றி பேசவில்லை. அவர் அடித்தளங்களைப் பற்றி பேசினார்—விசுவாசம், உண்மை, அன்பு.
யேசு உவமைகளில் கற்றுத்தந்ததை, யூனிஸ் மௌனமாக வாழ்ந்து காட்டுகிறார். கணவர் அழைத்துச் செல்லப்பட்டபோது, பயமும் நம்பிக்கையிழப்பும் அருகில் இருந்தன. அவை எளிதான நிலம்—மணல்—மேல் கட்டப்பட்டிருக்கும். ஆனால் யூனிஸ் பாறையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்.
அவரின் பாறை—அன்பு. வாழ்க்கையில் வைத்த நம்பிக்கை. குழந்தைகளுக்கான தீவிர அர்ப்பணிப்பு. காயமடைந்தாலும் நன்மை நிலைத்திருக்கும் என்ற அமைதியான உறுதி. நாடு இருளில் மூழ்கும் வேளையில், அவர் இன்னும் நிற்கும் ஒரு வீட்டாக மாறுகிறார்.
யூனிஸ் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட பின்னர் வரும் ஒரு காட்சி மிகத் தாக்கம் அளிப்பதாகும். அவர் குளியலறையில் நின்று, தன்னை ஆவேசமாக தேய்த்துக் கொள்கிறார்—அந்தச் செல்லின் அச்சத்தையும் அழுக்கையும் நீரால் கழுவிவிடலாம் என்றபோல்.
அவர் உடலை மட்டும் கழுவவில்லை. ஆத்துமாவை மீட்டெடுக்கிறார். அந்த நீர் அருளாக மாறுகிறது—அவரை இன்னும் கடினமான, இன்னும் தைரியமான மனிதராக மறுபடியும் பிறக்கச் செய்யும் ஒரு அமைதியான திக்ஷை. அந்த தருணத்தில், எசாயாவின் வாக்குறுதி அருகில் உணரப்படுகிறது:
“உங்கள் பாவங்கள் செம்மறியாய் இருந்தாலும், அவை பனிபோல் வெண்மையாவும்.”
யூனிஸ் வெறும் சுத்தமாக அல்ல; மாற்றமடைந்தவராக வெளிவருகிறார்—தாங்குவதற்காக மட்டுமல்ல, எதிர்க்கவும்.
பின்னர், நண்பர்களுடன் வெளியே செல்லும் அழைப்பை அவர் மறுக்கிறார். காரணம் எளிது:
“எனக்கு பார்த்துக்கொள்ள குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள்.”
சாதாரணமாகத் தோன்றும் இந்த வார்த்தைகள், சுவிசேஷத்தின் கனத்தைச் சுமக்கின்றன. யூனிஸுக்கு அன்பு ஒரு கருத்தல்ல. அது ஒரு அழைப்பு. தாய்மை அவளுடைய பணி நிலமாக மாறுகிறது. சிலுவையின் அடியில் நின்ற மரியாளைப் போல, அவர் துன்பத்திலிருந்து ஓடவில்லை. அவர் அங்கேயே நிற்கிறார்.
அந்த குடும்பப் புகைப்படமும் முக்கியமானது. கணவரின் மரணம் சொல்லப்படாத ஒரு நிழலாக மிதந்தாலும், அவர் சிரிக்கிறார். அந்தச் சிரிப்பில், தெளிவான ஒரு கிறிஸ்தவ ஒளி தெரிகிறது—உயிர்த்தெழுதல் நம்பிக்கை, மென்மையானதாய் இருந்தாலும் உண்மையானது.
அவருடைய விசுவாசம் சூழ்நிலைகளில் ஊன்றியதல்ல. அது உறுதியின் பாறையில் நிலைபெற்றது.
சால்ஸ் எங்கும் பிரசங்கிப்பதில்லை. மதம் திணிக்கப்படுவதில்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் அடியில் ஆன்மீகம் மென்மையாக ஒலிக்கிறது. திருச்சபைக் காட்சிகள், மௌன ஜெபங்கள், தன்னைத் துன்புறுத்தியவர்களையும் மரியாதையுடன் அணுகும் யூனிஸின் பண்பு—இவை அனைத்தும், அவளுக்குள் மட்டுமல்ல, அதற்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு சக்தியிலிருந்து வரும் வலிமையைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.
இந்தக் கதை நமக்கு நினைவூட்டுவது: கடவுளை எவ்வளவு உரக்க அழைக்கிறோம் என்பதால் அல்ல, வார்த்தைகள் தோல்வியடையும் தருணங்களில் எவ்வளவு ஆழமாக அன்பை வாழ்கிறோம் என்பதாலே விசுவாசம் அளவிடப்படுகிறது.
அரசியல் சத்தம் இரக்கத்தை மூழ்கடிக்கும் உலகில், பயம் குடும்பங்களையும் சமூகங்களையும் பிளக்கும் காலத்தில், I’m Still Here ஒரு அமைதியான சுவிசேஷத்தை முன்வைக்கிறது.
அது ஒரு சங்கடமான கேள்வியை எழுப்புகிறது:
நாம் எதில் நம் வாழ்க்கையை கட்டுகிறோம்?
ஆறுதல், ஒப்புதல், பாதுகாப்பு போன்ற மணலில் தானா?
அல்லது இழப்புகளுக்கிடையிலும் உறுதியாக நிற்கும் அன்பின் பாறையில் தானா?
யூனிஸின் வாழ்க்கை நமக்கு சொல்வது: விசுவாசம் எப்போதும் வெற்றிபோல் தெரியாது. சில நேரங்களில் அது தொடர்ந்து நிலைத்திருப்பதாக, கண்ணீருக்கிடையில் சிரிப்பதாக, நம்பிக்கையிழப்பால் நிறைந்த நாளுக்குப் பிறகு இரவு உணவு சமைப்பதாக, வெறுப்பு இறுதி வார்த்தையைச் சொல்ல மறுப்பதாக இருக்கும்.
ஒரு தருணத்தில் அவர் பத்திரிகையாளர்களிடம் சொல்கிறார்:
“ஒருவரை நீங்கள் கொன்றால், மீதமுள்ளவர்களை நிரந்தரமான உளவியல் வேதனைக்கு தள்ளுகிறீர்கள்.”
அவருடைய குரலில் கோபம் இல்லை. தெளிவு மட்டுமே. தீமை அதைத் தொடும் அனைவரையும்—பாதிக்கப்பட்டவர்களையும் குற்றவாளிகளையும்—அழிக்கிறது என்பதை அவர் புரிந்துள்ளார்.ஆனால் அவருடைய பதில் பழிவாங்குதல் அல்ல. மீண்டும் கட்டுவது. அதுவே அவர் நிற்கும் பாறை.
I’m Still Here என்பது ஆட்சி அல்லது இழப்பு பற்றிய படம் மட்டும் அல்ல. அடக்க முடியாத ஒரு வலிமையைப் பற்றியது. மகிழ்ச்சி ஒரு எதிர்ப்பாகவும், அன்பு ஒரு போராட்டமாகவும், நம்பிக்கை விசுவாசத்தின் ஆழ்ந்த வெளிப்பாடாகவும் இருக்க முடியும் என்பதை ஒரு பெண் நமக்கு கற்றுக்கொடுக்கிறாள்.
வாழ்க்கையின் புயல்கள் வந்தால்—அநீதி, இழப்பு, பயம் நம் உலகை குலுக்கும்போது—
நாம் நம் வீட்டை பாறையில் கட்டுகிறோமா, இல்லையா மணலில்?
Daily Program
