நற்செய்தி ஆசியாவின் இதயத்தை மாற்றவில்லை இதயத்துடிப்பை மாற்றுகிறது .யூதேயாவின் மலைகளைத் தாண்டி இயேசுவின் கதை தொலைதூரம் பயணித்துள்ளது. ஆசியாவில் அது புதிய கண்ணோட்டத்தை பெற்றுள்ளது — பிலிப்பைன்ஸின் நெற்பயிர் வயல்கள், கேரளாவின் தென்னைத் தோட்டங்கள், போர்னியோவின் நீளவீடுகள், பாங்காக்கின் நெரிசலான டுக்-டுக் வண்டிகள்.எங்கே சென்றாலும், அந்தக் கதை பழைய பாளஸ்தீனத்தின் உச்சரிப்பில் அல்ல; ஆசிய உள்ளங்களின் மென்மையான சுருதி, அன்பான அசைவுகள், அமைதியான தாளங்களில் மீண்டும் அனைவரின் உள்ளங்களிலும் பயணித்துக்கொண்டே இருக்கிறது.
நற்செய்தி முதன்முதலில் ஆசிய நிலத்தைத் தொடும்போது, அது எதையும் பாதிக்கவில்லை. அது பண்டை நாகரிகங்களையும், மலைகள் சூழ்ந்த துறவிமடங்களையும், நறுமண தூபம் நிறைந்த ஆலயங்களையும் அது நினைவில் நிறுத்தியது .இறைவனின் உடனிருப்பை போற்றித் தொடர்ந்து ஒலித்தன.
இன்று ஆசியாவில் கத்தோலிக்கராக இருப்பது ரோமையையோ யெருசலேமையையோ அப்படியே பின்பற்றுவது அல்ல.நற்செய்தியை நம் சொந்த உடலில், நம் பாரம்பரியத்தின் நிறங்களில் வாழ்வதே அதின் அர்த்தம்.
உதாரணமாக, தாயார் தெரசாவின் அருள் அன்புச் சகோதரிகள் — எளிய வெள்ளை பருத்தி புடவையில் மூன்று நீல கோடுகளுடன் — பெங்காலி மொழியில் குளோரியா பாடி, அனைத்து மதத்தினரின் முகத்திலும் கிறிஸ்துவின் முகத்தை காண்கிறார்கள்.
திருத்தந்தை யோவான் பவுல் II Ecclesia in Asia-வில் கூறுகிறார்:
“இயேசு கிறிஸ்துவே மறைவான கடவுளின் ஆசிய முகம்.”
அப்படியானால், நமது பணி ஆசியாவை மேற்கத்திய நிறத்தில் மீண்டும் வரைவது அல்ல; நற்செய்தி நம்முடைய இசை, கலை, உணவு, குடும்ப வாழ்க்கை வழியாக சுவாசிக்க அனுமதிப்பதே.
அவரே மேலும் எழுதுகிறார்:
“கிறிஸ்துவ நம்பிக்கை நற்செய்திக்குச் முழுமையாக விசுவாசமானதாக இருந்தும், ஒவ்வொரு கலாச்சாரத்திலும் உண்மையாக வேரூன்ற வேண்டும்.”
அந்த வேரூன்றுதல் ஏற்கெனவே அமைதியாகவும் ஆழமாகவும் நடக்கிறது.
மகாத்மா காந்தி கூறிய “என் வாழ்க்கையே என் செய்தி” என்ற வார்த்தைகள் ஆசிய கிறிஸ்தவ சாட்சியின் இதயத்தை எட்டுகின்றன —சிறந்த கற்பிப்புதான் அன்புடன் வாழப்பட்ட ஒரு வாழ்க்கை.திருத்தந்தை பிரான்சிஸும் அதையே நினைவுபடுத்துகிறார்“மந்தையின் நாற்றம் வீசும் மேய்ப்பர்கள்” ஆக இருக்க அழைக்கிறார்.
மேற்கத்திய தேவாலயம் பெரும்பாலும் நிறுவனங்களால் கட்டப்பட்டாலும், ஆசிய தேவாலயம் குடும்பங்களால் கட்டப்படுகிறது.அது அதிகாரத்தால் அல்ல;நிறைவேற்பால் கட்டப்படுகிறது —கேடிசத் ஆசிரியர்கள், செவிலியர்கள், விவசாயிகள், ஆசிரியர்கள், ஊடகவியலாளர்கள் —
அன்றாடத்தில் நற்செய்தியை வாழ்பவர்கள்.
ஆசியக் கத்தோலிக்கர்களுக்கு நம்பிக்கை கால்களுடன் இருக்க வேண்டும் —ஏழைகளின் நடுவே நடக்க, உடைந்த இதயங்களை ஆற்ற, பிரிந்த மனங்களை இணைக்க.இங்கே நற்செய்தியை வாழ்வது ஆலயத்திற்குள் தஞ்சமடைவது அல்ல;வணிகச் சந்தை, வகுப்பறை, வயல் — எல்லாவற்றிலும் புனிதத்தை கொண்டு செல்வது.
திரைகள் மற்றும் வேகத்தின் யுகத்தில் நம்பிக்கை ஓரங்கட்டப்படுவது எளிது.ஆனால் ஒருவேளை இதுவே ஆசிய தேவாலயம் தனது தீர்க்கதரிசி குரலை மீண்டும் பெற வேண்டிய தருணம் —அதிகாரம் செலுத்துவதற்காக அல்ல;ஊக்கப்படுத்துவதற்காக.குரல் உயர்த்துவதற்காக அல்ல;
ஒளிர்வதற்காக.ஆசிய கிறிஸ்தவத்தின் கனவு ஒரே மாதிரியாக இருப்பது அல்ல;இணக்கம்.உலகளாவிய அன்பின் உண்மையைப் பேசும் உள்ளூர் நிறங்களின் தேவாலயம்.
இறுதியாக,நற்செய்தி ஆசியாவின் இதயத்தை மாற்ற வரவில்லை;அதன் இதயத்துடிப்பை வெளிப்படுத்த வரியது.ஒவ்வொருநாளும் நம்முடைய உள்ளங்களில் பயணிக்கின்றது .
Daily Program
